نه‌و‌نیم هفته و جنس دوم سیمون دو بووآر

بسیار بی‌ربط است که جواب دهم: «و شما برعکس من فکر می‌کنید به این دلیل که یک مرد هستید»، چون درک و پذیرفته شده است که مرد بودن ویژگی خاصی نیست. یک مرد به‌واسطۀ مرد بودن خود ذی‌حق است؛ این زن است که حقی برای او متصور نیست. تمام این‌ها به این نکته ختم می‌شود: درست مانند آنچه در دوران باستان مرسوم بود، یک محور قائم مطلق وجود داشت که خط مایل با ارجاع به آن تعریف می‌شد، به همین ترتیب یک نوع انسان مطلق وجود دارد و آن جنس مذکر است. زن دارای دو تخمدان و یک رحم است: این ویژگی‌های خاص او را در فردیت خود محبوس و نیز او را در حدومرزهای طبیعت خودش تعریف و محدود می‌کند. اغلب گفته می‌شود که زن با غدد ترشح‌کنندۀ خود فکر می‌کند. مرد به طرزی باشکوه چشم خود را بر این واقعیت می‌بندد که آناتومی خود او نیز شامل غدد ترشح‌کننده‌ای مثل بیضه‌ها، است و اینکه این غدد هورمون‌هایی را ترشح می‌کنند. مرد به بدن خود به‌عنوان یک ارتباط مستقیم و عادی با جهان فکر می‌کند، جهانی که تصور می‌کند آن را به‌طور واقعی و خارجی درک می‌کند، درحالی‌که بدن زن را یک مانع و زندانی تلقی می‌کند که با هر ویژگی خاصی که به آن نسبت داده می‌شود از ارزش و بهایش کاسته می‌شود. ارسطو می‌گوید:«جنس مؤنث به‌واسطۀ فقدان مطلقی از کیفیت‌ها، مؤنث است؛ ما باید طبیعت مؤنث را به‌عنوان طبیعتی در نظر بگیریم که به‌نوعی نقص طبیعی مبتلا است.» و «سنت توماس» به سهم خود، زن را یک «مرد ناقص»، یک «موجود ضمنی» دانسته است. این نکته در «سفر پیدایش» به شکلی نمادین مطرح می‌شود، جایی که «حوّا» از چیزی ساخته می‌شود که «بوسوئه» آن را «استخوان اضافی» «آدم» می‌نامد.

* منظور عبارت Man در انگلیسی است که هم به معنای مرد و هم به‌طورکلی به معنای انسان است.

به‌این‌ترتیب انسانیت مذکر است و مرد، زن را نه در ذات خود زن بلکه نسبت به خودش تعریف می‌کند؛ زن به‌عنوان یک موجود خودمختار تلقی نمی‌شود. «جولز میشله» می‌نویسد: «زن، موجود نسبی …»؛ و «جولین بندا» در کتاب Rapport D’uriel خود با اطمینان کامل می‌نویسد: «بدن مرد فی‌نفسه و جدای از بدن مرد معنادار است، درحالی‌که به نظر می‌رسد بدن زن فی‌نفسه عاری از اهمیت است … مرد می‌تواند بدون زن به خود فکر کند. زن نمی‌تواند بدون مرد به خود فکر کند.» و زن صرفاً آن چیزی است که مرد حکم می‌کند؛ به‌این‌ترتیب زن را «جنس» می‌نامند، نامی که به‌واسطۀ آن این معنا تداعی می‌شود که زن لزوماً و اساساً به‌عنوان یک موجود جنسی بر مرد عرضه می‌شود. در نظر مرد، زن یعنی رابطۀ جنسی – رابطۀ جنسی مطلق و نه چیزی کمتر. زن با ارجاع به مرد تعریف و متمایز می‌شود و این در حالی است که تعریف مرد با ارجاع به زن صورت نمی‌گیرد؛ زن ضمنی است، یک موجود غیرضروری که نقطۀ مقابل موجود ضروری است. مرد فاعل است، مرد مطلق است – زن آن دیگری است.»
دسته‌بندی دیگری (نوع دیگر/غیر) درست به‌اندازۀ خود مفهوم شعور (خودآگاهی)، ازلی است. در بدوی‌ترین جوامع، در باستانی‌ترین اساطیر، می‌تواند ابراز مفهوم نوعی ثنویت را یافت – که به خود و دیگری مربوط است. این ثنویت در اصل به تقسیم جنسیت‌ها مرتبط نبود؛ این مفهوم وابسته به هیچ واقعیت تجربی‌ نبود. درواقع مفهوم ثنویت در آثار اشخاصی چون «گرانت» با موضوع تفکر چینی و آثار «دومزیل» با موضوع روم و هند شرقی تجلی می‌کند. عنصر زنانه، در ابتدا، تااندازه‌ای که در ترکیب‌های ضدی چون «نیک و بد»، اشارات به «شانس و بدشانسی»، «راست و چپ»، «خدا و شیطان» دخیل بود، در زوج‌هایی چون «وارونا-میترا»، «اورانوس-زئوس»، «خورشید-ماه» و «روز-شب» دخالتی نداشت. دیگری بودن یک دسته‌بندی بنیادین از تفکر انسانی است.
به‌این‌ترتیب واقعیت آن است که تابه‌حال هیچ گروهی خود را به‌عنوان یکی معین نکرده است بدون آنکه آن دیگری را به‌عنوان نقطۀ مقابل خود معین کرده باشد. اگر سه مسافر برحسب‌تصادف در یک کوپه جا بگیرند، همین برای آنکه «دیگران» حاضر در خارج از این کوپه و بین باقی مسافران قطار را به شکلی مبهم در نظر آن‌ها دشمن کند، کافی است. در نگاه افراد شهرستانی تمامی اشخاصی که به روستای آن‌ها تعلق ندارند، «بیگانه» و مظنون هستند؛ در نظر بومیان یک کشور، تمام کسانی که در کشورهای دیگر مقیم هستند «خارجی» به‌حساب می‌آیند؛ یهودیان از دید ضدّیهودها (مخالفان اقوام سامی) «متفاوت» هستند، سیاه‌پوستان ازنظر نژادپرستان آمریکایی «شریر» و اهریمنی هستند، ساکنین اولیه در نگاه مهاجرین، «بومی» هستند و طبقۀ کارگر از دید قشر مرفه «طبقۀ پایین‌تر» جامعه به‌حساب می‌آید.
«لوی استروس»، در پایان اثر پرمغز خود در باب اَشکال متفاوت جوامع بدوی، به این نتیجه‌گیری می‌رسد: «گذر از وضعیت طبیعت به وضعیت فرهنگ با توانایی انسان در دیدن ارتباطات زیست‌شناختی به‌عنوان مجموعه‌ای از تضادها مشخص می‌شود؛ ثنویت، دگرواره‌ای، تضاد و تقارن، خواه به شکل قطعی و مشخص باشند خواه در قالب‌های مبهم تجلی کنند، چندان پدیده‌های زیادی را در بر نمی‌گیرند که بتوان آن‌ها را بنیادین و داده‌های معین و بی‌واسطه از واقعیت اجتماع توصیف کرد.» این پدیده‌ها درصورتی‌که درواقع جامعۀ انسانی صرفاً یک میتسین* یا معاشرتی بر مبنای همبستگی و دوستی بود، دور از فهم و درک‌نکردنی می‌بود. در مقابل، درصورتی‌که طبق گفتۀ «هگل»، ما در خود شعور نوعی خصومت بنیادین نسبت به هر شعور دیگری بیابیم، همه‌چیز شیرین می‌شود؛ فاعل تنها در حالت متضاد بودن می‌تواند خود را ابراز کند – مرد خود را در جایگاه موجود ضروری، در نقطۀ مقابل دیگری، یعنی موجود غیرضروری، یعنی مفعول، مستقر می‌کند.

Mitsein: عبارتی که «دو بووآر» در کتاب «جنس دوم» به کار برده و به معنای «باهم بودن» است.

اما شعور دیگری، خود دیگری، یک ادعای معکوس را مطرح می‌کند. بومیانی که به خارج از کشور سفر می‌کنند، وقتی می‌بینند که بومیان کشورهای همسایه با آن‌ها به‌عنوان «بیگانه» برخورد می‌کنند، متحیر می‌شوند. در حقیقت، جنگ‌ها، جشنواره‌ها، تجارت، معاهده‌ها و مشاجره‌های بین قبایل، ملت‌ها و طبقات مختلف اجتماعی به سمت محروم کردن مفهوم دیگری از معنای مطلق خود و جلوه‌گر ساختن نسبیت آن گرایش دارند؛ خواهی‌نخواهی، افراد و گروه‌ها ناگزیر به درک تقابل ارتباطات خود هستند. پس چگونه است که این تقابل بین جنسیت‌ها به رسمیت شناخته نشده است و یکی از واژه‌های مغایر به‌عنوان تنها موجود ضروری معین می‌شود و هرگونه نسبیت را به لحاظ جفت و نظیر خود رد می‌کند و او را به‌عنوان دیگری محض تعریف می‌کند؟ چرا زنان، سلطه و حاکمیت مردانه را ردّ نمی‌کنند و با آن به مبارزه برنمی‌خیزند؟ هیچ فاعلی با میل خود و به سهولت، داوطلب تبدیل‌شدن به مفعول، به موجود غیرضروری نیست؛ این دیگری نیست که در تعریف خود [در مقام مرد] به‌عنوان دیگری، جایگاه یکی را تثبیت می‌کند. دیگری توسط یکی در تعریف خود به‌عنوان یکی ابراز می‌شود؛ اما اگر دیگری قصد نداشته باشد جایگاه یکی بودن را دوباره به دست آورد، باید به‌اندازۀ کافی برای پذیرش این دیدگاه بیگانه بودن، سلطه‌پذیر و مطیع باشد؛ و چگونه است این سلطه‌پذیری در مورد زن؟
به‌طورقطع، موارد دیگری نیز وجود دارند که در آن‌ها یک دسته یا گروه معین قادر بوده است گروه دیگر را به‌طور کامل برای مدتی تحت سلطۀ خود درآورد. اغلب اوقات این امتیاز وابسته به عدم‌تساوی شمار افراد گروه‌ها است – اکثریت، قواعد و قوانین خود را بر اقلیت تحمیل می‌کند و آن را مورد آزار و اذیت قرار می‌دهد؛ اما زنان، مانند سیاه‌پوستان آمریکایی یا یهودیان، یک اقلیت نیستند؛ درست به‌اندازۀ مردان، روی زمین زن وجود دارد. بازهم، دو گروه موردنظر اغلب و اساساً مستقل بوده‌اند؛ این احتمال وجود دارد که آن‌ها پیش‌ازاین از وجود یکدیگر بی‌اطلاع بوده‌اند و یا شاید خودمختاری یکدیگر را به رسمیت شناخته‌اند؛ اما یک رویداد تاریخی منتج به مقهورسازی ضعیف‌تر توسط قوی‌تر شده است. پراکنده شدن یهودیان، ظهور برده‌داری در آمریکا و فتوحات و استیلای امپریالیسم نمونه‌هایی ازاین‌دست هستند. در این موارد، گروه سرکوب‌شده دست‌کم خاطرات روزهای گذشته را حفظ می‌کنند؛ آن‌ها یک گذشتۀ مشترک، یک سنت، گاهی یک مذهب و یا یک فرهنگ مشترک دارند.
خط موازی‌ای که «بِبِل» بین زنان و طبقۀ کارگر کشیده است از آن لحاظ معتبر است که هیچ‌گاه به شکل‌گیری یک اقلیت و یا یک واحد جمعی مجزا از بشریت منتج نشده است؛ و در هر دو مورد، به‌جای یک واقعۀ تاریخی واحد، یک پیشرفت تاریخی محسوب می‌شود که وضعیت آن‌ها را به‌عنوان یک طبقۀ اجتماعی توضیح و عضویت افراد خاصی در آن طبقه را مدنظر قرار می‌دهد؛ اما طبقۀ کارگر همیشه وجود نداشته است، درحالی‌که زن همیشه بوده است. آن‌ها به‌واسطۀ امتیاز خودمختاری و فیزیولوژی خود زن هستند. آن‌ها در سرتاسر تاریخ همواره زیردست و مطیع مردان بوده‌اند و ازاین‌رو، استقلال آن‌ها درنتیجۀ یک رخداد تاریخی یا یک تغییر اجتماعی نیست – اتفاقی که افتاد این نبود. دلیل اینکه چرا دیگری بودن در این مورد به نظر یک فاکتور مطلق می‌رسد تا حدی مربوط به آن است که فاقد ماهیت محتمل‌الوقوع و مشروط یا تصادفی واقعیت‌های تاریخی است. وضعیتی که در یک زمان خاص ایجاد می‌شود، می‌تواند در زمان دیگری از میان رفته و منسوخ شود، همان‌طور که سیاه‌پوستان هایتی و دیگران این واقعیت را به اثبات رسانده‌اند؛ اما ممکن است به نظر برسد که وضعیت طبیعی ورای احتمال تغییر است؛ اما در حقیقت، طبیعت چیزها دیگر به شکلی تغییرناپذیر معین و مسلّم و یک‌بار برای همیشه نیست، آنچنانکه واقعیت تاریخی این‌گونه است. اگر این‌طور به نظر می‌رسد که زن موجود غیرضروری‌ای است که هیچ‌گاه تبدیل به موجود ضروری نمی‌شود، این به آن دلیل است که او خود نیز در به وجود آوردن این تغییر موفق نبوده است. طبقۀ کارگر می‌گوید: «ما»؛ سیاه‌پوستان نیز همین‌طور. آن‌ها، با فاعل تلقی کردن خود، طبقۀ متوسط جامعه، یعنی سفیدها را به «دیگران» تبدیل کردند؛ اما زنان نمی‌گویند «ما»، مگر در برخی کنگره‌های فمینیستی یا تظاهرات اجتماعی؛ مردان می‌گویند «زنان» و زنان از همین واژه برای اشاره به خودشان استفاده می‌کنند. آن‌ها به‌طور موثق و مطمئن یک نگرش فاعلی را برای خود در نظر نمی‌گیرند. طبقۀ کارگر، انقلاب روسیه را با موفقیت به ثمر رساند، سیاه‌پوستان همین کار را در هایتی کردند؛ دورگه‌های هندوچینی برای نیل به این مقصود در هند-و-چین مبارزه می‌کنند؛ اما تلاش زنان هرگز چیزی بیش از یک تلاطم و آشفتگی نمادین نبوده است. آن‌ها تنها به چیزی دست‌یافته‌اند که مردان تمایل داشتند به آن‌ها اعطا کنند؛ آن‌ها هیچ‌چیز به دست نیاورده‌اند، فقط دریافت کرده‌اند.

در هر دو مورد، طبقۀ حاکم مبنای بحث و استدلال خود را بر وضعیتی از امور می‌گذارد که خود آن را ایجاد کرده است. به تعبیر «جرج برنارد شاو»، در اصل، «سفیدپوستان آمریکایی مرتبۀ سیاه‌پوستان را تا حد یک پسربچۀ واکسی پایین می‌آورند؛ و از این نکته نتیجه می‌گیرند که یک سیاه‌پوست به هیچ دردی نمی‌خورد جز برق انداختن کفش‌های دیگران.» این چرخۀ بدطینت و نادرست در هر شرایط مشابه دیگری موردتوجه قرار می‌گیرد؛ وقتی یک فرد (یک گروه از افراد) در وضعیتی از جایگاه مادونی نگه داشته می‌شوند، واقعیت آن است که او مادون و پست است؛ اما در اینجا می‌باید اهمیت فعل بودن را به‌درستی درک کرد؛ از روی سوءنیت است که به این فعل، ارزشی ایستا بدهیم درحالی‌که در حقیقت دارای معنای هگلی و پویایی از «تبدیل‌شدن» است. بله زنان امروزه در کل نسبت به مردان در جایگاه مادون هستند؛ به این معنا که وضعیت آن‌ها فرصت‌های احتمالی بسیار کمتری را برایشان به همراه دارد. سؤالی که مطرح می‌شود این است: آیا باید این روند امور را ادامه داد؟

بسیاری از مردان امیدوارند که این روند ادامه پیدا کند؛ همۀ آن‌ها دست از مبارزه نکشیده‌اند. طبقۀ متوسط محافظه‌کار همچنان در آزادی زنان تهدیدی جدی برای اخلاقیات آن‌ها و منافع خود می‌بیند. برخی مردان از رقابت با زنان هراس دارند. اخیراً یک دانشجوی مرد در هبدو-لاتین نوشته است: «هر دانشجوی زنی که وارد رشتۀ پزشکی یا حقوق می‌شود، یک شغل را از ما می‌دزدد.» این دانشجوی مرد به‌هیچ‌وجه تردیدی در مورد حق‌وحقوق خود در این جهان نداشته است؛ و منافع اقتصادی تنها مواردی نیستند که در این رابطه به آن‌ها توجه می‌شود. یکی از منافعی که سرکوبگری برای سرکوبگران به ارمغان می‌آورد آن است که باعث می‌شود زبون‌ترین فرد در بین آن‌ها احساس برتری بیشتری کند؛ به‌این‌ترتیب، یک «سفیدپوست بیچاره» در جنوب می‌تواند خود را با این تفکر تسلی دهد که دست‌کم یک «کاکاسیاه کثیف» نیست – و کامیاب‌ترین سفیدپوستان به‌وضوح از این افتخار بهترین استفاده را می‌کنند.
به همین ترتیب، میانه‌حال‌ترین مردان، خود را در مقایسه با زنان، یک نیمه-خدا می‌دانند. برای «دو مونترلان» بسیار آسان‌تر بود که خود را در رویارویی با زنان (و البته زنانی که خود آن‌ها را برای مقصود خود انتخاب کرده بود) در مقایسه با زمانی که مجبور به مردانه عمل کردن در بین مردان – کاری که بسیاری از زنان آن را بهتر از او انجام می‌دادند – بود، یک قهرمان بپندارد؛ و در سپتامبر سال 1948، «کلود موریاک» – که اصالت برجستۀ او موردستایش همگان است – توانست در یکی از مقالات خود در مجلۀ «فیگارو لیتریر» در خصوص زنان این‌گونه بنویسد: «ما به آهنگی [عمدتاً چنین نوشته‌شده] از لاقیدی مؤدبانه گوش می‌دهیم … کاملاً محرز است که خرد و ذکاوت درخشان‌ترین استعداد بین آن‌ها کم‌وبیش انعکاسی از ایده‌های درخشانی است که از ذهن ما تراوش می‌کند.» بدیهی است آنچه گوینده به آن اشاره می‌کند انعکاس ایده‌های شخص «موریاک» نیست، چراکه هیچ‌کس ایده‌ای از او سراغ ندارد. شاید منظور این باشد که زن انعکاس‌دهندۀ ایده‌هایی است که اساساً با مردان ظهور کرده‌اند، اما در این صورت، حتی در بین مردان هم کسانی وجود دارند که به‌واسطۀ ستایش ایده‌هایی که از آن خودشان نبوده، به شهرت رسیده‌اند؛ و می‌توان به‌راحتی این سؤال را مطرح کرد که آیا «کلود موریاک» نمی‌تواند گفتگویی که انعکاس‌دهندۀ ایده‌های «دکارت»، «مارکس» یا «گاید» باشد را جالب‌تر از ایده‌های خودش ببیند. آنچه به‌واقع قابل‌توجه است این است که او با استفاده از واژۀ سؤال‌برانگیز ما، خود را هم‌تراز با «سنت پل»، «هگل»، «لنین» و «نیچه» معرفی می‌کند و از جایگاه رفیع و بلندمرتبۀ آن‌ها به شکلی متکبرانه و موهن، نگاه تحقیرآمیزی به گروهی از زنان می‌کند که در گفت‌وشنود با او در باب وضعیت برابری حقوق انسانی، گستاخ و بی‌پروا هستند. در حقیقت، من بیش از یک زن را می‌شناسم که با شکیبایی، تحمل کردن «لحن لاقیدی مؤدبانه»ی «موریاک» را رد می‌کنند.
من به این دلیل روی این مثال کمی مکث کرده‌ام که نگرش مردانه در اینجا با خلع سلاح کردن رک‌گویی و سادگی به نمایش گذاشته می‌شود؛ اما مردان به شیوه‌های بسیار زیرکانه‌تری از «دیگری بودن» و انتخاب دوم بودن زنان سود می‌برند. اینجا مرهم معجزه‌آسایی هست برای کسانی که رنجور و غم‌زده از عقدۀ مادون بودن هستند و به‌واقع، هیچ‌کس بیشتر از مردی که همواره از به خطر افتادن مردانگی خود در اضطراب و تشویش است، نسبت به زنان، جاهل‌تر و متجاوزتر و تحقیرآمیزتر نیست. کسانی که در حضور هم‌جنسان مرد خود رها از ترس نیستند، بسیار بیشتر مستعد و مشتاق کشف یک موجود هم‌نظیر در زن هستند؛ اما حتی در نظر این افراد نیز خرافۀ «زن، به‌عنوان دیگری»، به دلایل بسیاری ارزشمند است. نمی‌توان آن‌ها را به‌واسطۀ آنکه مشتاقانه از تمامی مزایا و منافعی که از این خرافه نصیبشان می‌شود، چشم نمی‌پوشند، ملامت کرد، چراکه آن‌ها به‌خوبی به آنچه با چشم‌پوشی از تصوری که از زنان دارند، از دست می‌دهند، واقف هستند و این در حالی است که درکی ازآنچه باید از زنان فردا به دست آورند، ندارند. سرباززدن از مطرح کردن خود به‌عنوان فاعل منحصربه‌فرد و مطلق، مستلزم یک انکار-نفس بزرگ است. به‌علاوه، اکثریت وسیعی از مردان به‌صراحت، چنین ادعایی ندارند. آن‌ها زن را به‌عنوان موجود مادون، مسلم فرض نمی‌کنند، چراکه امروزه آن‌ها به شکلی تمام‌عیار آکنده از این آرمان دموکراسی هستند که می‌گوید همۀ انسان‌ها را نباید یکسان تلقی کرد.
زن در کانون خانواده، در دوران کودکی و جوانی ملبس به همان شان و مرتبۀ اجتماعی است که مردان بالغ از آن بهره‌مند هستند. بعدها، مرد جوان، خواهان و عاشق، با مقاومت و استقلال زنی مواجه می‌شود که طالب و عاشق او است؛ در تأهل و ازدواج، مرد به زن به‌عنوان همسر و مادر احترام می‌گذارد و در رویدادهای عینی زندگی زناشویی، زن به‌عنوان یک موجود آزاد در برابر مرد می‌ایستد. به‌این‌ترتیب، مرد می‌تواند احساس کند که مادونی اجتماعی در بین دو جنسیت، دیگر وجود ندارد و اینکه در کل و به‌رغم تمام تفاوت‌ها، زن موجودی برابر با خود اوست. بااین‌وجود، وقتی مرد برخی موارد حاکی از مادونی و تبعیت را مشاهده می‌کند – که مهم‌ترین آن‌ها عدم تناسب برای مشاغل است – آن‌ها را به عوامل طبیعی نسبت می‌دهد. وقتی مرد در یک رابطۀ مشارکتی و نیک‌اندیشانه با زن است، پی‌رنگ ذهنی او اصل برابری انتزاعی است و مبنای نگرش خود را بر نابرابری‌ای که می‌تواند وجود داشته باشد، نمی‌گذارد؛ اما وقتی در موقعیت تضاد و کشاکش با زن قرار می‌گیرد، وضعیت موجود برعکس می‌شود: نابرابری موجود به پی‌رنگ ذهنی او تبدیل می‌شود و او حتی از آن به توجیهی برای انکار برابری انتزاعی بهره خواهد برد.
بنابراین مسئله این است که مردان با حسن نیّت تصدیق خواهند کرد که زنان با مردان برابرند و اینکه آن‌ها چیزی ندارند که بخواهند برایش هیاهو کنند و این در حالی است که درعین‌حال خواهند گفت که زنان هرگز نمی‌توانند با مردان برابر باشند و اینکه تقاضاهای آن‌ها بیهوده است. حقیقت امر آن است که برای مرد بسیار دشوار است که بخواهد اهمیت بسیار زیاد تبعیض‌های اجتماعی را تشخیص دهد، تبعیض‌هایی که برحسب ظاهر بی‌اهمیت جلوه می‌کنند اما اثرات اخلاقی و روشنفکرانه‌ای در زنان بر جای می‌گذارند، اثراتی چنان عمیق که نشئت‌گرفته از طبیعت اصیل خود زن ظاهر می‌شوند. دلسوزترین و همدردترین مردان هرگز به‌طور کامل وضعیت واقعی زن را درک نکرده‌اند؛ و هیچ دلیلی برای اعتماد بیش‌ازحد به مردان وجود ندارد وقتی آن‌ها برای دفاع از مزیت‌ها و امتیازهایی که به‌سختی می‌توانند حدومرزهای آن را به‌حساب درآورند تا این حد شتاب‌دارند؛ بنابراین ما به خودمان اجازه نمی‌دهیم تا مرعوب شمار و خشونت حملاتی شویم که علیه زنان آغاز می‌شوند و به جریان می‌افتند و به دام ستایش‌های خویشتن-جویانه‌ای که در باب «زن راستین» ارزانی می‌شوند، اسیر نشویم و دنباله‌رو شور و اشتیاقی نباشیم که صرف سرنوشت زنانه‌ای می‌شود که توسط مردانی ترسیم شده است که به‌هیچ‌وجه هیچ نقشی در آن ندارند.
بااین‌وجود، ما نباید بحث‌ها و استدلال‌های فمینیست‌ها را بدون هیچ‌گونه شک و شبهه‌ای بپذیریم، چراکه در بسیاری از موارد هدف مباحثه‌ای آن‌ها، آن‌ها را از ارزش‌های به‌راستی واقعی محروم می‌سازد. اگر «مسئلۀ زن» به نظر حیاتی می‌رسد، به آن دلیل است که تکبر و گردن‌فرازی مردانه از آن یک «مرافعه» ساخته است؛ و در نزاع و مرافعه، فرد دیگر به‌خوبی استدلال نمی‌کند. مردم به طرز خستگی‌ناپذیری به دنبال آن هستند که ثابت کنند زن، برتر، پست‌تر، یا برابر با مرد است. برخی می‌گویند که زن، کسی که از پس «آدم» خلق شده است، آشکارا موجود ثانویه است؛ در مقابل، برخی دیگر می‌گویند که «آدم» تنها یک چرک‌نویس بود و اینکه خداوند زمانی موفق شد انسان را به‌طور کامل و بی‌نقص خلق کند که «حوا» را آفرید. مغز زن کوچک‌تر است؛ آری، اما نسبتاً حجیم‌تر است. مسیح به‌صورت مرد خلق شد؛ آری، اما شاید این به دلیل تواضع و افتادگی بسیار زیاد او بوده است. هر بحثی بی‌درنگ قضیۀ عکس خود را مطرح می‌کند و هر دو اغلب سفسطه‌آمیز هستند. اگر ما بخواهیم به درک برسیم، باید از این شور و مستی‌ها دور شویم؛ باید از مفاهیم مبهم و موهوم برتری، مادونی، برابری که تا امروز هر بحثی در باب این موضوع را به بیراهه کشانده‌اند، دست بکشیم و از ابتدا شروع کنیم.