در فیلم کمدی «درۀ بزرگ» محصول 1991، صحنه‌ای هست که در آن استیو مارتین فیلمساز از دستیارش می‌پرسد: «مک، تا حالا فیلم سفرهای سولیوان رو دیدی؟» دستیار جواب می‌دهد: «نه». مارتین در پاسخ می‌گوید: «می‌دونی، بخشی از مشکل تو همینه. تو به اندازۀ کافی فیلم ندیدی. تمام معماهای زندگی توی فیلم‌ها جواب داده می‌شه.»
و این کتاب دقیقاً دربارۀ همین است؛ اینکه فیلم‌ها چگونه به ما در فهم و واکنش به مسائل دوران خود کمک کرده‌اند: هدف از زندگی چیست؟ ما که هستیم؟ از کجا می‌آییم؟ چرا اینجا هستیم؟ عشق چیست؟ ازدواج چیست؟ چه چیزی ما را عصبانی می‌کند؟ مرگ چیست؟ و، آهای … چه چیزی اینقدر خنده‌دار است؟
چطور می‌شود که صدها نفر می‌توانند در یک سالن سینما بنشینند، یک فیلم را ببینند، در یک زمان از سالن خارج شوند، و با این وجود، از این تجربۀ مشترک، درک کاملاً متفاوتی داشته باشند؟ چرا خانمی که سمت راست ما نشسته است در یک صحنه از فیلم گریه می‌کند، در حالی که مرد سمت چپ ما به تجارت فکر می‌کند؟ چرا کودکی که جلوی ما است با چشمان گشاد، دهان باز و سرشار از انتظار روی لبۀ صندلی‌اش نشسته است در حالی که خانمی که پشت سر ما نشسته تمام حواسش به لفاف یک قطعه شکلاتی است که نمی‌تواند خوب بازش کند؟ چرا بعضی از افراد حس می‌کنند که پولشان را جای خوبی خرج کرده‌اند در حالی که عده‌ای بر این باورند که وقت خود را تلف کرده‌اند؟
واقعیت این است که فرقی ندارد شما به تنهایی در یک سالن سینمای قدیمی نشسته باشید، با خانواده و دوستان در یک عمارت مجلل سینمایی باشید و یا بین غریبه‌ها در یک مجتمع ساده حضور داشته باشید، در هر صورت هر فیلمی که تا به حال دیده‌اید تنها برای یک نفر معنی داشته است … شما!
اما، با اینکه فیلم‌ها چند ساعتی ما را از ترس‌ها و اضطراب‌هایمان دور می‌کنند، ولی ارزش نهایی آنها زمانی به منصۀ ظهور می‌رسد که ما «واقعیت‌های رفتاری» سینمایی به‌تدریج‌ جاافتاده و مناسب را در صحنه‌ها و درام‌های واقعی زندگی‌مان بازآفرینی کنیم.
جای تعجب نیست که بیشتر ما دست‌کم یک صحنه، یا حتی یک جمله از یک فیلم را که به صورتی اجتناب‌ناپذیر و فراموش‌نشدنی، زندگی‌مان را دستخوش تغییر کرده است مشتاقانه به یاد می‌آوریم. دلیلش این است که آن صحنه یک پیام خصوصی برای شما بوده است! و شما آن را دریافت کرده‌اید.
برای عده‌ای این پیام خصوصی، جملۀ اسکارلت اوهارا است: «فردا روز دیگری است»، که ما را تشویق می‌کند تا زیر بار مشکلات و رنج‌های دنیای امروز کمر خم نکنیم. برای برخی دیگر، دعوت «اغواگرانۀ» می  وست از کری گرانت است: «گاهی بیا و من رو ببین» که به شما این اجازه را می‌دهد تا چیزی که واقعاً می‌خواهید را طلب کنید. و چگونه می‌توان ارزش یک جملۀ خوب را سنجید که بار سنگینی که مدت‌ها حمل می‌کرده‌اید را از دوش شما برداشته است؟
مواقعی را به خاطر دارید که از چهره‌ای روی پرده سخنی شنیدید که درون شما طنین انداخت و آن را در ذهنتان «ثبت و ضبط کردید»؟ شاید فکر جدیدی بوده است که تا به حال هیچ آن را در نظر نگرفته‌اید … یک شیوۀ جدید برای بیان چیزی که همیشه به آن فکر کرده‌اید، و شاید این، فکر شما را تغییر داده است. شخص سخنی را بر زبان می‌آورد که در اعماق قلب شما جای دارد، شما به شکلی غیرارادی مسحور تأثیر آن بر خودتان می‌شوید. چون نمی‌خواهید چیزی از داستان را از دست بدهید، سریع آن را طبقه‌بندی و در گوشه‌ای بایگانی می‌کنید، ولی خوب می‌دانید که این حرف به نوعی شما را متحول کرده است. امیدوارید بتوانید این جمله را تا جایی که برای دیگران بازگو کنید، به خاطر بیاورید و مطمئن هستید که جمله به همان اندازه که بر شما تأثیر داشته روی آنها هم اثر خواهد گذاشت. این همان چیزی است که زندگی سینمایی به آن می‌پردازد.